Reprezentacja Włoch w piłce nożnej
Włosi są jedną z najbardziej utytułowanych piłkarsko nacji na świecie. Wygrywali Mistrzostwo Świata aż 4 razy, dwukrotnie sięgali po srebro. Pierwszy Mundial wygrali w 1934 roku, będąc gospodarzem, pokonując w decydującym meczu Czechosłowację.
4 lata później, gdy ponownie zostali mistrzami globu, w finale zwyciężyli Węgrów 4:2.
Na kolejne mistrzostwo przyszło im jednak sporo poczekać. Dokładnie 44 lata, choć jeszcze w 1970 roku byli bardzo blisko zdobycia na własność Pucharu Rimeta, czyli trofeum za wygranie Mundialu. Pech jednak chciał, że w finale w turnieju w Meksyku trafili na znakomitych Brazylijczyków, na czele z Pele, którzy również do finału przystępowali z 2 tytułami na koncie. Canarinhos ograli Squadra Azzurra 4:1 i to oni zabrali Puchar Rimeta do kraju. Od tego czasu nowy Puchar Świata jest już jedynie przechodni, nie można wywalczyć go na własność.
W 1982 roku Włosi dotarli do finału w Espana’82, w półfinale pokonali Polaków. W meczu o złoto zmierzyli się z reprezentacją RFN. Italia zwyciężyła 3:1, królem strzelców imprezy został Paolo Rossi - strzelec obu goli w meczu z Polakami i pierwszej bramki w finale.
W 1990 roku Włosi będąc gospodarzami turnieju mogli być nieco niepocieszeni, zdobyli zaledwie brązowy medal. W półfinale, po niezwykle emocjonującym mecz w Neapolu, przegrali po serii jedenastek z Argentyńczykami których gwiazda nadal był Maradona. W meczu o brąz pokonali Anglików 2:1.
Na następnym turnieju znów było blisko tytułu, tym razem zagrali w finale, a awansowali do niego po batalii z rewelacją Mundialu’94 roku, czyli Bułgarią. 2 gole Roberto Baggio pozwoliły na wygraną 2:1. W meczu o tytuł znów natrafili jednak na Brazylijczyków. 24 lata po zgarnięciu przez Brazylię Pucharu Rimeta, zarówno Włochy, jak Brazylia mieli na koncie już po 3 zwycięskie Mundiale. I znów to Brazylijczycy wysunęli się na prowadzenie w klasyfikacji wszechczasów, ponieważ po jednej z najbardziej pamiętnych serii rzutów karnych w historii Mistrzostw Świata. Decydującej „jedenastki” nie wykorzystał wspomniany lider Italii - Roberto Baggio. Z 11 metrów pomylili się jeszcze Daniele Massaro i podpora defensywy – Franco Baresi.
Mistrzostwo świata Włosi zdobyli jednak 12 lat później, na Mundialu w Niemczech w 2006 roku. Ich droga do finału nie była jednak zbyt trudna. Wyszli z grupy z Ghaną, Czechami i USA, pokonali potem Australię, i Ukrainę. Dopiero półfinał przysporzył kłopotów, ale po dogrywce ograli gospodarzy, Niemców 2:0. Finał z Francuzami został zapamiętany nie tylko poprzez widowisko na boisku, a głównie czerwoną kartkę Zinedine’a Zidane’a, który podczas dogrywki uderzył „z byka” Marco Materazziego. Do tego momentu Francuzi przeważali, grającym w przewadze Włochom udało się dotrwać do karnych. Italia skuteczniej wykonywała „jedenastki”, i to jej piłkarze wznieśli w górę Puchar Świata FIFA. W klasyfikacji wszechczasów MŚ Z 4 tytułami zajmują 2. miejsce ex aequo z Niemcami. Brazylia ma 5 wygranych.
Historia Włoch na EURO:
Mistrzostwa Europy Włochom udało się wygrać dwukrotnie. Najpierw w 1968 roku, gdy grali przed własną publicznością, a w turnieju finałowym grały tylko 4 zespoły. W półfinale o awansie po raz pierwszy i jedyny w historii ME rozstrzygnął… los. Był szczęśliwy dla Squadra Azzurra. W finale z Jugosławią padł remis 1:1, ale 2 dni później rozegrano rewanż, w którym Włochy wygrały 2:0.
W 2000 i 2012 roku reprezentacja Włoch docierała do finałów Mistrzostw Europy, ale musiała zadowolić się srebrnymi medalami. Najpierw, po dogrywce, przegrała z Francją 1:2, a 12 lat później musiała przełknąć gorycz porażki 0:4, z chyba najlepszą generacją reprezentacji Hiszpanii.
Jednak kolejny triumf przyszedł na ostatnim Euro 2020, choć rozgrywanym w 2021 roku. Włosi szli przez turniej jak burza. W grupie wygrali wszystkie mecze, w ⅛ pokonali Austriaków, a w ¼ Belgów. Półfinał padł ich łupem po rzutach karnych przeciwko Hiszpanii, a w finale zmierzyli się na Wembley z gospodarzami, Anglikami. W regulaminowym czasie było 1:1, a w serii „jedenastek” zwyciężyli 3:2.
Z Anglikami los ich zetknął szybko, bo w eliminacjach do Euro 2024. Tym razem Lwy Albionu okazały się zdecydowanie lepsze, wygrały zarówno w Neapoli i Londynie. Włosi awansowali z 2. miejsca. Jednak występ w turnieju zapewnili go sobie dopiero w ostatnim meczu. Musieli zdobyć w ostatnim meczu z bezpośrednim rywalem – Ukrainą, co najmniej jeden punkt. Dość szczęśliwie zremisowali 0-0, co pozwoliło na bezpośredni awans.
Jak na słynącą z defensywy ekipę, stracili zaskakująco dużo goli, bo 9 w 8 spotkaniach. Biorąc pod uwagę, że w grupie grały jeszcze Macedonia Płn. I Malta, to tylko z tymi ostatnimi udało się Italii dwukrotnie zagrać na „zero z tyłu”. Trzecie czyste konto to finałowe 0-0 z Ukrainą.
Na tegorocznym Euro Włochy zagrają w bardzo trudnej grupie z: Chorwacją, Hiszpanią i Albanią.
Skorzystaj z naszego bonusu powitalnego, jeśli nie jesteś naszym graczem, a chciałbyś postawić swoje typy na tą reprezentację!
Bramkarz reprezentacji Włoch
Poznaj bramkarza reprezentacji Włoch, który wystąpił na EURO 2024
Gianluigi Donnarumma
Jest wychowankiem szkółki Napoli, jednak już w wieku 14 lat podpisał kontrakt z Milanem. Donnarumma urodził się w 1999 roku, a jego starszy brat Antonio również jest bramkarzem – obecnie broni bramki Padwy, ma na swoim koncie… jeden występ w Seria A, ponad 10 lat temu, w Genoi.
Gianluigi w pierwszym zespole Milanu zadebiutował mając 16 lat, w meczu z Sassuolo. Były to czasy, gdy Rossoneri przechodzili ligowy kryzys. Młokos zbierał bardzo pozytywne recenzje i stał się jednym z najważniejszych piłkarzy w zespole. Jednak Milan przez te lata nie miał na tyle mocnej drużyny, by grać o najwyższe cele. Donnarumma rozegrał w barwach czerwono-czarnych 251 meczów i… żadnego w Lidze Mistrzów. Szkoda, że jego odejście z klubu nie odbyło się bez złego klimatu...
Po wygranych Mistrzostwach Europy w 2021 roku, w których Włoch został wybrany najlepszym piłkarzem turnieju, nie przedłużył kontraktu z Milanem i odszedł za darmo, do PSG. Za złe mieli mu to kibice i w 2023 roku, gdy PSG z Gianluigim przyjechało do Mediolanu na mecz… Ligi Mistrzów, obrzucili byłego bramkarza banknotami z napisem “Dollarumma”, oskarżając o brak przywiązania do klubu, że odszedł do Paryża skuszony większymi pieniędzmi. To zapewne nie podlega wątpliwości, ale dzięki odejściu do PSG Donnarumma już w każdym następnym sezonie zagrał w Lidze Mistrzów.
Nie ma wątpliwości, że tylko kontuzja może spowodować absencję Donnarummy w bramce na turnieju finałowym. Od 6 lat jest podstawowym bramkarzem, mając 25 lat ma już na swym koncie aż 61 występów w pierwszej reprezentacji! Od dwóch lat jest także kapitanem Squadra Azzurra.
Bronił we wszystkich meczach eliminacji, puścił 9 goli. Ma fantastyczne warunki (196 cm), jest bardzo sprawny, nie można mu odmówić wielkiego talentu, jednak, jak na taką gwiazdę, zbyt często jego gra jest niepewna, wybitne interwencje miesza z dość sporymi błędami. Dotyczy to zarówno gier klubowych jak i reprezentacji. Włosi są na pewno w gronie faworytów Euro 2024, do tego występują w roli obrońców tytułu, lecz ciężko będzie im powtórzyć sukces sprzed 3 lat.
Trenerzy i historia reprezentacji Włoch
Reprezentacja Włoch, znana również jako "Azzurri", ma wieloletnią tradycję sukcesów na międzynarodowej scenie piłkarskiej. Włoscy trenerzy znacząco przyczynili się do kształtowania drużyny, której historia jest pełna dramatów, triumfów i unikalnego stylu gry.
Początki reprezentacji Włoch
Pierwsze kroki reprezentacji Włoch stawiane były pod wodzą trenerów takich jak Luigi Berta i najbardziej znany w tym okresie Vittorio Pozzo. To właśnie Pozzo doprowadził drużynę do dwóch triumfów w Mistrzostwach Świata w 1934 i 1938 roku, co uczyniło go legendą włoskiego futbolu. Jego taktyczne podejście i umiejętność motywacji zawodników wyznaczyły standardy dla przyszłych pokoleń.
Lata 50. i 60. - Odbudowa i nowe wyzwania
Po wojnie Włochy starały się odbudować swoją pozycję na arenie międzynarodowej. W tym okresie trenerzy tacy jak Alfredo Foni i Edmondo Fabbri próbowali wprowadzić swoje wizje, ale drużyna często zmagała się z problemami. Mimo trudności, występy na Mistrzostwach Świata i Mistrzostwach Europy pomogły w zdobywaniu cennego doświadczenia.
Lata 70. i 80. - Powrót na szczyt
Sukcesy wróciły pod wodzą takich trenerów jak Ferruccio Valcareggi i Enzo Bearzot. Bearzot wprowadził młode talenty i zbudował drużynę, która w 1982 roku zdobyła Mistrzostwo Świata. To był okres, w którym Włochy pokazywały nie tylko solidną defensywę, ale również kreatywną grę ofensywną.
Lata 90.
Trenerzy tacy jak Arrigo Sacchi, Dino Zoff i Cesare Maldini starali się utrzymać wysokie standardy reprezentacji. Mimo zmiennych wyników, drużyna osiągnęła final Mistrzostw Świata w 1994 roku i półfinał Mistrzostw Europy w 2000 roku. Często jednak brakowało odrobiny szczęścia, aby sięgnąć po trofea.
XXI wiek
W XXI wieku trenerzy m.in. Giovanni Trapattoni, Marcello Lippi i Roberto Donadoni kontynuowali budowę silnej drużyny. Największym sukcesem tych lat było zdobycie Mistrzostwa Świata w 2006 roku pod wodzą Marcello Lippiego. Lippi wprowadził do drużyny mieszankę doświadczenia i młodości, co zaowocowało sukcesem.
Ostatnie lata – od Antonio Conte po Luciano Spalletti
W ostatnich latach na stanowisku trenera reprezentacji Włoch zasiedli m.in. Antonio Conte, Gian Piero Ventura, Roberto Mancini i teraz Luciano Spalletti, który objął drużynę w 2023 roku. Spalletti, znany ze swojego ofensywnego podejścia i umiejętności rozwijania talentów, ma nadzieję na odbudowanie potęgi "Azzurri" i prowadzenie zespołu ku kolejnym sukcesom na międzynarodowej scenie. Podczas EURO 2024 podopieczni Luciano Spalettiego przegrali ze Szwajcarami 0:2 w 1/8 finału.
Pod wodzą różnych trenerów, reprezentacja Włoch zawsze była symbolem pasji, taktycznego mistrzostwa i nieustępliwości. Ich historia pokazuje, jak determinacja i innowacyjność mogą prowadzić do wielkich osiągnięć, czyniąc "Azzurri" jednym z najbardziej utytułowanych zespołów w historii futbolu.
Jeśli nie jesteś jeszcze użytkownikiem GOBET, sprawdź nasz freebet bez depozytu!
POWRÓT DO LISTY REPREZENTACJI
Zakaz wstępu na stronę internetową i uczestnictwa w grze hazardowej dla osób poniżej 18 roku życia.